Afsluitende brief inzake rechtszaak tegen postcodeloterij.

Zaterdag 27 december 2008

Deze brief is gericht aan allen die verantwoordelijk zijn voor het in stand houden van de huidige werkwijze van de Postcodeloterij en aan Boudewijn Poelmann (oprichter en directeur van de Postcodeloterij) in het bijzonder.

Geachte Heer Poelmann (en andere verantwoordelijken),

Als afsluiting van mijn rechtszaak tegen een onderdeel van uw bedrijf, De Postcodeloterij, voel ik mij genoodzaakt u deze brief te schrijven.

Het is vandaag precies 3 jaar geleden dat ik via de radio vernam dat mijn buurt de ‘uitverkorene’ was om uw Kanjerprijs in ontvangst te nemen. Wat ik pas toen stilaan begon te vermoeden (en te voelen) was dat deze kanjerprijs (weliswaar een zegen was voor hen die deelnamen) voor de vele niet-deelnemers een periode van verwarring, angst, verdriet, frustratie en pijn in zou luiden. Voor deze tijd was ik net zo onwetend als u en vele anderen met u. Ik kan u daar een leuke anekdote over vertellen:

Feest
Het zal in 1998 of 1999 zijn geweest (misschien nog wel eerder, we leefden nog in het ‘guldentijdperk’) dat mijn goede vriendin mij belde om te zeggen dat de Kanjerprijs in haar buurt zou vallen. Om precies te zijn, in Rosmalen (buurt Hintham). Zij was een deelnemer. Vijf dagen lang leefde ik met haar mee, hield zij mij dagelijks op de hoogte van de ontwikkelingen. Op de dag van het ‘buurtfeest’ destijds, zat ik aan de buis gekluisterd. Een poging om een glimp van mijn lieve vriendin op te kunnen vangen en hopend dat de prijs in haar straat zou vallen. De televisieregistratie toonde een groot feest van uitbundige mensen, veel muziek en spektakel. Ik genoot van ieder moment. De uitzinnig blije menigte, de blijdschap bij de uiteindelijke winnaars van de Kanjer. En hoewel de Kanjerprijs niet in de straat van mijn vriendin viel, was ze dolblij met de wijkprijs die haar ten deel viel. Ik feestte met haar mee. Het klinkt misschien raar, maar er bestonden op dat moment geen niet-deelnemers. Omdat datgene wat ik te zien en te horen kreeg alleen het geluid en het beeld was van hen die deelnamen, was ik me niet bewust van het ‘bestaan’ van deze groep. Ik weet nu beter.

Bewustwording
Zoals u weet heb ik de rechtszaak, ook in Hoger Beroep verloren. De reden voor het schrijven van deze brief is omdat ik het als mijn laatste taak zie u, en andere bij uw bedrijf betrokken partijen die de instandhouding bewerkstelligen, dus wel op de hoogte te stellen en bewust te maken van de negatieve effecten van uw loterijsysteem op gemeenschappen en de ‘vergeten’ groep van individuen die om wat voor reden dan ook niet kunnen, mogen, of willen deelnemen aan uw loterij. Dit opdat u, noch anderen, ooit zullen kunnen zeggen; “Sorry, we hebben het niet geweten!” Daarom zal een kopie van deze brief ook verstuurd worden aan onze Nederlandse regering en aan het Gerechtshof (als medeverantwoordelijken). Daarnaast hebben ook alle Nederlanders, als direct betrokkenen, het recht om op de hoogte gesteld te worden van het verloop van deze rechtszaak die ik uit maatschappelijk belang begonnen ben en met deze brief eindigt. Daarom gaat er ook een exemplaar naar de Nederlandse Pers.

Zoals u waarschijnlijk wel weet is mijn naam Helene de Gier. Als kind ben ik opgegroeid in een warm en geborgen gezin. Nu ben ik getrouwd en moeder van twee kinderen. Als modeontwerpster zie ik mezelf in de gezegende positie van mijn passie mijn beroep te kunnen maken.

Voorafgaand aan de uitreiking van de Kanjerprijs in mijn straat maakte ik een zeer zwarte periode in mijn leven door. Ziekte en dood van naasten, werkloosheid en zeer vele onvoorziene, nare, omstandigheden, die elkaar in rap tempo opvolgden, deden mijn leven op zijn grondvesten schudden. Financieel en mentaal ‘liep ik op mijn tandvlees’ en wist mezelf ternauwernood staande te houden. Met het nieuwe jaar (we schrijven 2006) in het vooruitzicht, kreeg ik weer enigszins het gevoel de situatie onder controle te hebben. Ik nam me dan ook voor om van het nieuwe jaar een frisse, nieuwe en vooral blije start te maken. Ik had toen niet kunnen vermoeden dat het nota bene ‘andermans spelletje’ zou zijn, een loterij waar ik niet eens zelf aan deelnam, die mij letterlijk mentaal tegen de vlakte zou smijten. Tegelijkertijd zorgde deze schok voor een pijnlijke bewustwording. Het besef dat juist voor mensen die zich, emotioneel en mentaal gezien, in zeer zware omstandigheden bevinden uw spel een ‘hel’ kan zijn. Dit besef ontstak in mij een diep verantwoordelijkheidsgevoel. Ik mocht hier niet over zwijgen. Ik moest proberen uw spelsysteem een halt toe te roepen.

Na een strijd van ruim 2 jaar heeft de rechter (in hoger beroep) mij wederom in het ongelijk gesteld. U zult na bovenstaande korte introductie misschien al kunnen vermoeden dat ik het daar niet mee eens ben. Ik ben me ervan bewust dat het oordeel van de rechter, u, de regering en veel medelandgenoten hoofdzakelijk te maken heeft met een afwezigheid van bewustzijn over deze keerzijde. Dat dit besef er niet is blijkt wel uit het feit dat o.a. Nelson Mandela en Bill Clinton hun naam willen verbinden aan uw Loterij. Ik ben ervan overtuigd dat, als zij zouden weten wat de keerzijde van uw systeem was, en hoeveel impact de Kanjerprijs heeft op individuen en de sociale structuur binnen een gemeenschap, zij dit niet zouden hebben gedaan.

Het meest storend vind ik wel hoezeer u, onze regering en de rechterlijke macht ook onverschillig blijft over het lot van hen die niet deelnemen en toch ongevraagd geconfronteerd worden met uw spel gebaseerd op Postcodes. Deze kern wordt zelfs gebagatelliseerd en angstvallig omzeild. U allen begaat daarmee een grote vergissing. Onderstaand betoog, waarin de rechtsgang als een soort uittreksel aan u gepresenteerd wordt, zal hopelijk een en ander duidelijk maken.

De feiten
Vooral de Kanjerprijzen van de Postcodeloterij zorgt voor ernstige beschadiging van de sociale structuur in een straat/wijk/buurt. Daarnaast schendt het ook de privacy van individuen. Om dat duidelijk te maken hieronder een korte schets. Op straatniveau (daar waar de Kanjer daadwerkelijk valt) is die beschadiging enorm. Het is het zogenaamde episch centrum. Hoe ziet dat episch centrum eruit voor en ten tijde van de inslag?
• De bewoners van de straat leven al dagenlang in een ondraaglijke spanning, stapsgewijs opgevoerd door het ‘promotieteam’ van de Postcodeloterij.
• Vijf dagen lang gaat het dagelijkse gespreksonderwerp onder bewoners over niets anders dan het al dan niet hebben van loten in de Postcodeloterij.
• De telefoon staat roodgloeiend (ook bij niet deelnemers). Familie en vrienden willen immers weten of de eigenaar van de winnende (wijk)Postcode ook daadwerkelijk deelnemer is.
• Deelnemers hopen vurig dat de Kanjerprijs in hun straat gaat vallen, terwijl Niet deelnemers stilzwijgend wensen dat die prijs juist niet in hun straat zal vallen. Niet omdat ze het hun buren niet gunnen maar omdat het leed dan niet te overzien lijkt. Er ontstaat een tweedeling in de buurt en in straten.
• Bekende Nederlanders bevolken de straten van de wijk. Schreeuwen door een megafoon, rijden in Porches en loodsen geldwagens door de straten. Ook onder het toeziend oog van de niet-deelnemende medebuurtbewoners verwittigen zij de mensen ervan dat de miljoenen hier toch echt wel in aantocht zijn.
• Het spektakel wordt compleet gemaakt door een inval van journalisten (TV, Radio en schrijvende pers) allen op zoek naar dat ene verhaal dat de situatie nog smeuïger maakt. Wat is er beter dan een ‘ongelukkige’ niet-deelnemer in beeld te kunnen krijgen. De jacht op de onfortuinlijke medeburger is geopend. Ontwijken is slechts mogelijk wanneer men binnenshuis blijft of besluit tijdelijk elders een onderkomen te zoeken.
• Het spel van indoctrinatie doet zijn intrede. Deelnemers worden door het Postcodeloterij team aangepraat superieur te zijn boven de niet-deelnemers. Het zijn immers zij die de goede doelen steunen. Niet deelnemers gaan zich steeds ‘kleiner’ voelen, de ‘Underdog’, persona non grata. Door deze indoctrinatie, gevolgd door de angst om buiten de gemeenschap gestoten te worden, kiezen zij ervoor om te zwijgen en het gebeuren lijdzaam over zich heen te laten komen.
• Het uiteindelijke ‘wijkfeest’ (een feest voor de hele buurt) doet er qua spanning nog een schepje bovenop. Door middel van een soort fruitautomaat wordt om het kwartier de hoogte van de wijkprijs opgevoerd.
• Tussendoor geven bekende Nederlanders een acte de presence. Allen zetten zij zich ook in voor de goede doelen en prijzen de mensen voor hun deelname. Luid en duidelijk wordt er door een bekende Nederlander over de feestende menigte gescandeerd dat het toch wel “fucking kut” moet zijn als je nu geen loten hebt.
• Als finalestuk verschijnen de vier cijfers van de winnende postcode op een groot scherm aan weerszijde van het podium. Een fruitautomaat rolt en onthult langzaam de eerste winnende letter van de postcode. Alle mensen met die eerste winnende letter in hun postcode wordt gevraagd naar voren te gaan. De kudde komt in beweging. De spanning stijgt. De tweede letter begint te rollen…………..om uiteindelijk te stoppen op de winnende postcode.
• Een handjevol mensen vooraan het podium juicht. De overige mensenmassa zwijgt. De feeststemming is abrupt verdwenen en gaat over in een geroezemoes. De eerste mensen druipen gedesillusioneerd af. De balans van vijf dagen topspanning is: Een gemeenschap in Stress, honderden teleurgestelde mensen, een paar honderd opgeluchte, een handjevol emotioneel beschadigde straatbewoners en slechts acht winnaars. Kortom, het resultaat is een gemeenschap welke in ernstige disbalans is gebracht door een loterij.
• De deelnemers van de winnende straat worden op het podium tentoongesteld en nemen hun decorcheques in ontvangst. Om het feest compleet te maken is een team van de postcodeloterij naar Miami gevlogen om een winnende familie aldaar de cheque te overhandigen. Een groot plasmascherm op het podium doet de registratie van deze prijsuitreiking.
• De winnende deelnemers uit de straat krijgen een VIP ontvangst in het plaatselijke café.
• De niet-deelnemers uit de winnende straat vangen elkaar mentaal op. Vol ongeloof over wat hen is overkomen zoeken zij steun bij elkaar. Allen zijn zij in het volle besef dat zij de ‘verliezers’ zijn in een loterij waar zij niet aan deelnamen. Simpelweg omdat u besloot hen hun eigen Postcode als lotnummer toe te wijzen. Spijt is een feit en verdriet voert de boventoon.
• De straat is leeg en verlaten. Door de afwezigheid van de winnaars is de helft van de straat donker en somber. Er is geen feest, noch andere vrolijkheid te bekennen.
• Gelaten wachten de onfortuinlijke niet-deelnemers de terugkomst van hun (winnende) straatbewoners af. Er is nog geen gelegenheid geweest om de felicitaties met de gewonnen prijs aan hen over te brengen. Uiteindelijk dient de gelegenheid zich toch aan. De pijn om het eigen verlies opzij zettend proberen zij, koste wat kost, het feest mee te vieren.
• De volgende dag wacht wederom een harde werkelijkheid. De winnende straat is landelijk bekend. De pers is wederom op zoek naar vermaak. De straat wordt bevolkt door Jan en alleman. Er is weer geen ontkomen aan. Niet deelnemers vormen een vermakelijk doelwit en worden door de schrijvende pers dan ook ‘smakelijk’ gepositioneerd als de ‘verliezers’. Niet alleen de deelnemers moesten hun anonimiteit opgeven, ook de niet-deelnemers zien zich in deze situatie geplaatst.
• Op de derde januari ontvangt de gehele winnende straat dan ook ineens ‘ongewenste post’. Door postcodes als lotnummer te gebruiken is de bron van vermogend Nederland exact te traceren. En hoewel de adressen van de winnaars niet precies zijn vrijgegeven is het natuurlijk wel duidelijk (gezien de gebiedsbepaling van de winnende postcode) in welke straat zij wonen. Het gevolg zijn talloze mailingen die op straatniveau worden verzonden. Aanbiedingen van financiële instellingen, zwembadleveranciers en aanbieders van andere luxe artikelen, zelfs bedelbrieven, vinden hun weg door alle brievenbussen in de Kanjerstraat. Confrontatie met de gemiste prijs wordt een feit en zal nog maanden voortduren. Dit mede door het (begrijpelijke) veranderde bestedingspatroon van de winnaars in de straat.
• Buurtbewoners kunnen elkaar emotioneel gezien nauwelijks bereiken. De winnaar denkt alleen nog vanuit vreugde en probeert zijn schuldgevoel t.o.v. niet-deelnemende straatgenoten buiten zijn systeem te plaatsen. De niet deelnemer wordt geconfronteerd met enorm veel pijn en frustratie. Het besef dat eventuele financiële zorgen voorgoed verdwenen zouden zijn, mits deelgenomen, overheerst bij deze groep. De belevingswereld ligt zover uiteen, dat een soepel samengaan van winnaars en verliezers in de Kanjerstraat welhaast onmogelijk lijkt. De beschadiging van de sociaal-emotionele structuur in de straat, de sociale ontwrichting, is een feit.
• Niet-deelnemers durven dit echter niet openlijk te uiten uit angst ‘verstoten’ te worden uit hun sociale gemeenschap.
Dit is, zoals u het noemt, het ‘buurtfeest’.
Deze puntsgewijze uiteenzetting vormt slechts een schets van de situatie, een aftreksel. Het laat de verborgen schaduwkant zien en daarmee de impact die uw loterijsysteem op mensen heeft. Maar waar het mij vooral om gaat is dat, door het gebruik van postcodes als lotnummer, het groepsgewijs aanwijzen van winnaars, u iedere Nederlander ongevraagd partij laat zijn in uw loterij. Je doet ALTIJD mee in de Postcodeloterij. Hetzij als potentiële winnaar, hetzij als potentiële verliezer. Je kunt hier eenvoudigweg niet aan ontkomen. Niet meedoen en daarmee de kans ontlopen ermee geconfronteerd te worden is gewoonweg niet mogelijk gebleken. Doordat postcodes ook een exacte gebiedsbepaling aangeven weet iedere Nederlander ook gelijk waar (zelfs in welke straat) de prijs is gevallen. Het is dus welhaast onmogelijk, ook voor niet-deelnemers, om anoniem en ongekend te blijven. Zeker ten opzichte van medebuurtbewoners wordt duidelijk wie in de buurt/ straat wel en niet deelnamen. Schending van de privacy is een feit.
Daarnaast zorgt uw spelsysteem ook voor bijna onoverkomelijke tegenstellingen binnen een gemeenschap en dus de aantasting van de persoonlijke levenssfeer. Dit feit is door de rechter ook als zodanig erkend.

Uw verweer
Uw verweer was er vooral op gericht om mijn bezwaren te bagatelliseren: “Wat is er mis met onze loterij? Het is ons een raadsel waarom Mevrouw de Gier zo tegen ons ageert. Het is nog nooit voorgekomen dat een niet-deelnemer ons voor het gerecht daagt. We geven veel aan goede doelen, organiseren leuke buurtfeesten, delen Ben& Jerry’s ijs uit en maken jaarlijks vele mensen blij. Leuker kan toch haast niet?” Ik moet toegeven, dat is allemaal waar…………….vanuit het oogpunt van de deelnemer. Maar hoe ziet dit perspectief eruit vanuit het oogpunt van de niet deelnemer die ongevraagd een lotnummer in zijn maag gesplitst krijgt? Dat is 180 graden anders.

In één van de gerechtelijke stukken (conclusie van antwoord) zegt u ter verweer het volgende(ik citeer hierbij een aantal passages, de cursieve en vet gedrukte tekst is mijn persoonlijke toevoeging):
• Het aardige, de charme van deze prijzen is dat zij door alle deelnemers in een straat of wijk gewonnen worden. Men wint samen. (Men verliest ook samen, er zijn niet alleen winnaars. De rechter oordeelt overigens dat ik aan dat ‘gezamenlijk’ verliezen had kunnen ontkomen door tijdelijk mijn huis te verlaten en elders te verblijven. Ik moet u eerlijk bekennen dat ik er moeite mee heb deze uitspraak serieus te nemen)
• Postcodeloterij begrijpt heel wel dat inwoners die geen lot of loten in de Nationale Postcodeloterij hadden na de bekendmaking van de winnende wijkcode gedachten hadden in de trant van ‘had ik toch maar wel een lot in die loterij genomen’. Postcodeloterij kan de door De Gier gepresenteerde reactie op de bewuste bekendmaking niet anders als buitenproportioneel kwalificeren. (Hiermee erkent Postcodeloterij dat Spijt achteraf bestaat als negatieve bijwerking van het systeem. Ze twijfelt alleen aan de ernst van die impact. Dit waardeoordeel kan echter alleen door het ‘slachtoffer’ getoetst worden. Het is pijnlijk te moeten ervaren dat deze impact niet geloofd en dus als zodanig onderschat wordt. Juist omdat die impact wel degelijk enorm kan zijn)
• De ‘bewuste’ keuze van De Gier om geen lot te kopen impliceert echter dat zij wist dat zou kunnen gebeuren dat een Postcode Kanjerprijs op haar postcode zou kunnen vallen en dat zij dan niet (mede-) winnares van die prijs zou zijn. Welk verwijt kan De Gier Postcodeloterij er nu van maken dat datgene wat zich voor kon doen realiteit werd? N.B. ; Met vorenstaande wil Postcodeloterij niet zeggen dat mensen die onbewust of bijvoorbeeld uit geldgebrek of om welke reden dan ook niet aan haar loterij deelnemen haar wel een verwijt kunnen maken indien een prijs op hun postcode valt. (Uw systeem zou zo moeten zijn dat het geen enkel risico vormt voor niet-deelnemers. Tevens getuigd het feit dat u geen boodschap heeft aan de pijn van hen die niet KUNNEN deelnemen aan uw loterij van totale afwezigheid van sociale betrokkenheid. Het vormt een onbegrijpelijk en schril contrast met de oprichting van de website ‘Buurtlink’ en uw inzet voor de bevordering van de sociale cohesie in buurten en straten.)
• Belangrijkste bouwsteen in het betoog van De Gier is het artikel “Consequences of regret aversion in real life: The case of the Dutch postcode lottery”, geschreven door de Tilburgse wetenschappers Zeelenberg en Pieters. De Tilburgse wetenschappers bevestigen slechts dat relevant veel deelnemers aan de Nationale Postcodeloterij hun inleggeld betalen om te voorkomen dat zij ermee geconfronteerd worden dat hun buren wel en zij niet een prijs in die loterij gewonnen hebben. Dat ‘angst voor spijt achteraf’ het meedoen aan de nationale Postcodeloterij beïnvloedt is overigens ‘een open deur’. Er was geen diepgaand onderzoek voor nodig om dat te constateren. (Met uw stelling dat de feiten uit dit rapport een ‘Open Deur’ is toont u aan dat u zich wel degelijk bewust bent van de schade. Het haalt de inhoudelijke waarde van dit rapport echter niet onderuit.)
• Men weet dat als men niet aan de Nationale Postcodeloterij deelneemt men het risico loopt mee te maken dat de buurman, wel deelnemer aan die loterij, een kapitale prijs wint, terwijl men zelf met lege handen blijft staan. Waarom zou Postcodeloterij daar niet op mogen wijzen? De werkwijze van Postcodeloterij is te vergelijken met die van een verzekeraar die de bewoner van een twee onder één kap villa er op wijst dat zijn buurman wel tegen brand verzekerd is en hij niet. En de vraag stelt: Wat als brand uitbreekt? En er vervolgens op wijst dat de bewoner zonder verzekering toch lelijk met lege handen zou staan. (Deze stelling behoeft een uitgebreid commentaar, welke ik in de volgende paragraaf zal geven)
• Inherent aan de Postcodeloterij is dat niet deelnemers weten dat hun buren prijzen zouden kunnen winnen. Het is niet in strijd met de Reclamecode voor kansspelen de aandacht te vestigen op die bijzondere eigenschap.
• Overigens, het beroep dat De Gier doet op “het leerstuk van de geanticipeerde spijt’ valt logisch niet te combineren met haar bewust, haar weloverwogen niet meedoen aan de nationale Postcodeloterij. Met ‘geanticipeerde spijt’ heeft De Gier met haar niet meedoen rekening gehouden. (Bewust niet deelnemen wordt hier wel erg in het ‘straatje’ van de postcodeloterij gedefinieerd. Een bewuste keuze kan ook gewoon zijn dat de prioriteiten op een ander vlak liggen. U gaat er steeds maar weer vanuit dat iedere Nederlander een risico analyse maakt, zelfs MOET maken. Hierop wil ik dan ook nog zeggen dat het onmogelijk is deze risico’s van te voren goed in te schatten. Zij zullen telkens weer, afhankelijk van iemands persoonlijke situatie, anders zijn. Daarnaast is het werkelijk onmogelijk om te kunnen bepalen welke impact uw prijs, of het missen ervan, heeft op de psyche en op de emotie bij mensen. )
• Zij deed bewust niet mee aan de Nationale Postcode Loterij. Die ruimte en vrijheid had zij uiteraard. Zij moet dan echter ook de consequenties van die ruimte en vrijheid accepteren. (Hoeveel ‘psychische vrijheid’ denkt u de Nederlandse bevolking te ‘mogen’ schenken als aan de Niet-deelname aan uw loterij ALTIJD nadelige consequenties kleven en wat doet u met mensen die zich vooraf niet bewust zijn van deze consequenties? Moeten mensen die onbewust niet meedoen ook die consequenties accepteren?)

Verzekering
Eén punt uit uw conclusie van antwoord behoeft mijns inziens nog een extra toelichting. Het is de vergelijking die u zelf maakt. U vergelijkt hierin de Postcodeloterij met een verzekering, Het exacte citaat is als volgt:

‘Men weet dat als men niet aan de Nationale Postcodeloterij deelneemt men het risico loopt mee te maken dat de buurman, wel deelnemer aan die loterij, een kapitale prijs wint, terwijl men zelf met lege handen blijft staan. Waarom zou Postcodeloterij daar niet op mogen wijzen? De werkwijze van Postcodeloterij is te vergelijken met die van een verzekeraar die de bewoner van een twee onder één kap villa er op wijst dat zijn buurman wel tegen brand verzekerd is en hij niet. En de vraag stelt: Wat als brand uitbreekt? En er vervolgens op wijst dat de bewoner zonder verzekering toch lelijk met lege handen zou staan.’

Kort gezegd zegt u hier dat ik een risico loop tegen hetwelk ik me bij uw organisatie kan verzekeren.
1. Door zelf de vergelijking te maken met een ‘verzekering’ impliceert u dat er ook sprake kan zijn van schade. Er is namelijk geen noodzaak voor mij om een verzekering af te sluiten tegen een gebeurtenis waarbij er geen kans bestaat dat ik schade op zou lopen.
2. U erkent met deze stelling dat ik door het vallen van de kanjerprijs schade heb ondervonden. Ik had mijzelf immers ook kunnen indekken tegen deze schade door bij u een ‘verzekering’ af te sluiten (lees; mijn Postcode activeren door ervoor te betalen, dus deelname)
3. Laten we aannemen dat uw stelling juist, correct en maatschappelijk gangbaar is. Dat ik heb verzuimd mezelf te ‘verzekeren’ tegen de schade die ik kan ondervinden door het vallen van de Postcodekanjer. En hij valt! In verzekeringsland geldt dan dat ik de veroorzaker van de schade hiervoor aansprakelijk kan stellen. U bent de veroorzaker van die schade. Niet alleen bepaald u OF er schade zal zijn, maar zelfs de IMPACT VAN DE SCHADE wordt door u bepaald. Het is namelijk een verschil of een niet-deelnemer een Ben&Jerry’s ijsje of miljoenen euro’s misloopt. Het is zeg maar het verschil tussen een te blussen prullenbak brandje en het zien opgaan van je huis in vlammen terwijl men onverzekerd is.
4. Als laatste; Een verzekeraar die besluit zelf een risico te creëren, dit risico met vaste regelmaat ‘loslaat’ op een gehele bevolking en vervolgens zijn ‘potentiële’ slachtoffers (heel Nederland) benaderd om zichzelf bij diezelfde partij hiertegen te verzekeren zou onmiddellijk geroyeerd worden als assuradeur.
Een man uit Den Haag verwoordde het heel mooi in zijn brief welke hij schreef aan mij: “Ik beschouw de Postcodeloterij als een verkapte vorm van verzekeren……………….mijn brandverzekering is goedkoper dan deelname aan de Postcodeloterij.”

Het Vonnis
De inhoud van het vonnis luidde kort gezegd als volgt;
1. ‘Mevrouw de Gier is bestand gebleken tegen ‘angstmarketing’. Klaarblijkelijk was zij, voorafgaand aan het vallen van de prijs op haar postcode wel bestand tegen deze angst. Dan moet je achteraf niet gaan ‘piepen’ omdat er ‘gevoelens van’ spijt zijn.
2. Aan De Gier kan worden toegegeven dat door de Loterij een tegenstelling wordt gecreëerd binnen de gemeenschap. Dit effect wordt versterkt door het mediaspektakel dat door de postcodeloterij wordt opgetuigd (ofwel aangemoedigd). Op eenvoudige wijze had De Gier zich aan dit tijdelijke spektakel kunnen onttrekken door er op het moment bijvoorbeeld voor te kiezen om elders te vertoeven dan in haar woning.
3. Het gebruik van Postcodes is niet onrechtmatig omdat deze (anders dan het aanduiden van een geografische begrenzing) geen onderdeel uitmaakt van de persoonlijke levenssfeer.
4. Overlast van derden; mailings, reacties van buurtgenoten en winnaars, bestedingspatroon deelnemers en/of gedrag van dorpsgenoten kan Postcodeloterij niet worden toegerekend. (De significante inbreuk, gedaan door de Pers, doordat men op Postcode loot en de exacte locatie daardoor bekend is, wordt in het vonnis niet vernoemd.)
5. De Gier wordt in het ongelijk gesteld en veroordeelt in het betalen van de proceskosten.

Het komt erop neer dat de rechter zegt dat ik loten had moeten kopen of anders mijn huis had moeten verlaten tijdens het uitreiken van de kanjerprijs. Zo had ik aan het geheel kunnen ontkomen. Of meedoen, of vluchten. Er schijnt dus echt geen andere oplossing te zijn. Ik vind het werkelijk te bizar voor woorden dat een dergelijke uitspraak überhaupt mogelijk is in Nederland.

Merkwaardig vind ik het feit dat deze door u geopperde vergelijking met de verzekering nergens in het vonnis vernoemd wordt. Zo wordt ook de volgende belangrijke vraagstelling door de rechter (plus uw antwoord) gedaan in het Hoger Beroep, helaas niet vernoemd. Daarom doe ik het hier maar.

Rechter aan Postcodeloterij: ”Heeft u, of de Nederlandse Regering, voorafgaand aan de vergunningverlening, ooit onderzoek gedaan naar de effecten van uw loterij op gemeenschappen en individuen?”
Antwoord Postcodeloterij: “Nee, dat is nooit een discussie geweest.”

Er staat mij bij dat ieder bedrijf in Nederland de plicht heeft zich ervan te verwittigen dat zijn/haar producten geen schadelijke effecten hebben voor de gemeenschap. Voldoen de producten en/ of diensten niet aan de eisen, dan worden ze verboden of moeten ze worden aangepast. Dat is in het verleden al vaker gebeurd en deze ‘regeling’ zou mijns inziens ook op uw systeem moeten worden toegepast.

Kansspelbeleid
Ik heb me regelmatig afgevraagd, de feiten in ogenschouw nemend, hoe het in godsnaam mogelijk is dat ik deze rechtszaak op alle punten verloor. Het antwoord vind ik, denk ik, in de Oratie genaamd “God dobbelt niet, realiteiten en mythen van kansspelregulering” (2004)van Hoogleraar Nick Huls. Hij verhaalt in deze oratie over het feit dat onze Nederlandse regering geen objectief kansspelbeleid kan voeren:
Enkele letterlijke citaten hieruit:
• Morele opvattingen over verwijtbaar handelen zijn in de geïndustrialiseerde westerse wereld naar de achtergrond gedrongen door rationele calculaties op basis van inschatting van kansen en risico (Ewald).
• De goede doelen appelleren aan ons schuldgevoel. Als je wilt opzeggen als deelnemer aan de postcodeloterij, krijg je een brief van Boudewijn Poelman met de mededeling 'Jammer. Want voor de goede doelen is uw deelname een onmisbare hulp bij hun werk voor een betere wereld'.
• Van oudsher zijn loterijen populaire middelen in de handen van politieke leiders om in korte tijd veel geld te verzamelen
• Poelman, die begonnen is als fondsenwerver bij de NOVIB, betoonde zich een bekwaam moreel entrepreneur: het koppelen van de goklust aan het slechte geweten van mensen in rijke samenlevingen
• De overheidsbetrokkenheid bij de kansspelen is zeer gefragmenteerd, en vormt een schoolvoorbeeld van de verkokerde overheid. Het departement van Financiën is geïnteresseerd in de belastingopbrengst en is – op afstand – verantwoordelijkheid voor de Staatsloterij. EZ ziet het Casino als een manier om Nederland aantrekkelijk te maken als vakantieland. Justitie is verantwoordelijk voor de handhaving en de vergunningverlening. Landbouw is betrokken als zaakwaarnemer voor de paardenlotto. BZK is verantwoordelijk voor de openbare orde aspecten. Het departement van Volksgezondheid welzijn en sport is politiek verantwoordelijk voor de sport. Het departement wil zeker stellen dat de sportwereld haar inkomsten via de toto en lotto behoudt, en zich niet tot de overheid wendt met het verzoek om subsidie. Maar met de volksgezondheidspet op is dit ministerie verantwoordelijk voor het gokverslavingbeleid. VWS heeft dus zowel belang bij de groei als bij het beperkt blijven van het gokken. De overheid die hier probeert te reguleren is van oudsher verdeeld.
• Om subsidieclaims af te houden, zetten de ambtenaren alles op alles om de status quo te handhaven. (Rosenthal, buropolitisme).
• De rechter is de grensbewaker van de WOK.
• Met name de power elite uit de goede doelen sector heeft stevig gelobbied om de liberalisering tegen te houden.
• Ook de bestaande weerstanden tegen gokken worden in een rap tempo opgeruimd door uitgekiende en agressieve reclame -strategieën van de aanbieders.
• Het Europese Hof neemt geen genoegen meer met goede bedoelingen, de motieven om de goklust te beteugelen en fraude te bestrijden moeten echte motieven zijn. Er moet een noodzaak zijn om maatschappelijke problemen te voorkomen (…………………………………) Juist omdat de overheid in zo grote mate profiteert van de opbrengsten van deze ‘kwalijke activiteit’ hangt ook om de WOK deze schijn van heiligheid(……………………………)
• Er is een hele nauwe band ontstaan tussen de begunstigde goede doelen en de overheid. Uit angst voor subsidieclaims stelde de overheid de goede doelen steeds meer gokruimte ter beschikking in de vorm van hogere prijzen, meer trekkingen en nieuwe acties. Vanuit het perspectief van de overheid zijn de inkomsten uit de gokbranche een ‘painless tax’’. Door te gokken (……………….) dragen burgers vrijwillig bij aan het financieren van een publieke taak. Zo leuk kan de belastingdienst het niet maken. De keerzijde is wel dat het veld de overheid in een houdgreep heeft, iets wat in de politieke reguleringstheorie bekend staat als capture. (Ogus, 57 - 58)
• Er gaapt een grote kloof tussen de papieren wereld van het recht en de sociale werkelijkheid (…………………………………………………………….)
• De bestaande vergunninghouders hebben de overheid zo sterk in hun greep dat het ontmoedigingsbeleid ongeloofwaardig is. (………………………………)
• Ik vind dat de overheid een in moreel opzicht een niet te rechtvaardigen dubbelspel speelt: zij bedrijft het kwaad dat zij zegt te bestrijden.

Nalatigheid van de Overheid
Met de regelmaat van de klok worden er rechtszaken tegen uw organisatie aangespannen. Deze rechtszaken lopen uiteen van niet-betalende deelnemers of zichzelf als onterecht benadeeld voelende deelnemers die alsnog een prijs opeisen tot het ageren tegen uw agressieve reclamebeleid. In 2006 schaarde ik me in dat rijtje doordat u, door middel van uw spelsysteem, mij (als niet-deelnemer) en mijn omgeving behoorlijk had weten te beschadigen.

In 2001 zag het rapport van Marcel Zeelenberg en Rick Pieters het levenslicht. Zoals u het zo mooi verwoord toont het rapport ‘slechts’ aan dat relevant veel deelnemers aan de Postcodeloterij hun loten betalen uit angst om anders ‘met lege handen te staan’. Tevens laat het onderzoek zien met welke frustratie mensen ‘denken’ geconfronteerd te zullen worden wanneer een prijs van de Postcodeloterij daadwerkelijk aan hun deur voorbij zou gaan.

Er volgden geen Kamervragen, doofpotbeleid?

In 2004 verscheen de Oratie van Nick Huls. Nota bene in opdracht van de regering deed hij, als onderdeel van een commissie, onderzoek naar herstructurering van de kansspelregulering. Hij pleitte hierin voor het liberaliseren van de kansspelen. Hierbij zou de overheid, als belanghebbende, een stap terug moeten doen. Daardoor zouden zij hun taak als toezichthouder pas echt geloofwaardig kunnen uitoefenen.

Er volgden geen Kamervragen, zijn aanbevelingen tot liberalisering van het kansspelbeleid en daarmee het loskoppelen van de belangen van de overheid in de loterijen, werd terzijde geschoven.

Zoals Nick Huls schreef heeft de huidige kansspelmarkt de overheid in een houdgreep. Dat zij geen kant op schijnen te kunnen blijkt wel uit het feit dat er, met betrekking tot bovenstaande voorvallen, nimmer Kamervragen zijn gesteld.

Ik verwijt de overheid dan ook ernstige nalatigheid inzake het toezicht op, en het begrenzen van uw organisatie; “De Postcodeloterij”.

Grenzen
In de loop van de jaren bent u stukje bij beetje grenzen overgegaan. Het begon als een ‘onschuldige’ loterij, die zich de Postcodes toe mocht eigen als lotnummers.

Onze Nederlandse regering heeft u steeds iets meer vrijheid gegeven om uw “assurantiebedrijf” op een steeds agressievere manier onder de aandacht van het Nederlandse volk te brengen. Het gevolg hiervan is dat, wie heeft verzuimd te luisteren naar uw waarschuwing, zelf verantwoordelijk wordt gehouden voor een schade die uzelf (als verzekeraar) aanbrengt. De omgekeerde wereld.

Het begon met (schijnbaar) onschuldige straatprijzen (een deelnemer won de hoofdprijs en de overige deelnemers in diezelfde straat wonnen een troostprijsje). De effecten voor uw bedrijf waren zeer positief. Steeds meer mensen besloten zich te verzekeren, want …..stel je voor dat! U zag kans, gesteund door de overheid, het prijzenpakket uit te breiden met de spectaculaire kanjerprijzen. De kanjerprijs kenmerkt zich doordat een hele straat als hoofdprijswinnaar wordt uitgeroepen. Tientallen miljoenen worden er neergegooid, te verdelen (naar ratio van aantal loten en duur van deelname) onder de in de straat wonende deelnemers. De gemiddelde te winnen prijs per deelnemer ( en dus ook de te ‘missen’ prijs bij niet-deelnemers) overstijgt zo al gauw een miljoen euro. Meer en meer mensen voelden zich genoodzaakt de verzekering bij uw bedrijf af te sluiten. Het feit dat u met het inleggeld enorm veel voor de goede doelen doet gaf deze groep vervolgens toch een goed gevoel.

Inherent aan de Kanjerprijs (het verdelen van tientallen miljoenen onder deelnemers in 1 straat) is dat niet-deelnemers een belangrijke partij worden. Zij zijn namelijk in staat, door hun niet-deelname, de hoogte van de prijs voor de deelnemers positief te beïnvloeden. Ieder Niet-deelnemer subsidieert namelijk door juist NIET deel te nemen, de hoogte van de prijs voor hun deelnemende buurt en straatgenoten. Het is toch bijna onmogelijk dat een dergelijk systeem mag bestaan in Nederland? Hoe ver mag je mensen, die zich ver weg willen houden van een loterij, bij een loterij betrekken? Hier wordt wel degelijk een ethische en morele grens overschreden.

Postcodes
Ook het feit dat u postcodes mag gebruiken als lotnummer is voor mij een raadsel. In het kaderconvenant inzake Postcodes, gesloten tussen het Ministerie van VROM, Vereniging van Nederlandse Gemeenten en TNT post staat het volgende te lezen:
• Artikel 13.3: Het staat de centrale en decentrale overheid vrij om met in achtneming van en overeenkomstig hetgeen daaromtrent bij wet is bepaald aan derden Adressen te verstrekken inclusief de door TNT Post op grond van het Nader Convenant verstrekte Postcodes, met dien verstande dat de Postcodes noch door de centrale en decentrale overheid noch door derden voor commerciële doeleinden mogen worden verstrekt dan wel gebruikt

Effecten
We kunnen, gezien bovenstaand betoog, wel degelijk spreken over de schadelijke effecten van uw loterij op gemeenschappen en individuen. Daarnaast wordt door zowel overheid als uzelf met man en macht getracht om ook maar enige misstand over uw spelsysteem onder de tafel te houden. Hoe schadelijk zijn de effecten van uw spelsysteem dan?

Russische Roulette
Het antwoord op bovenstaande vraag is niet eenduidig te beantwoorden. Afhankelijk van de persoonlijke situatie van de betrokkenen (met name in financieel, sociaal en maatschappelijk opzicht) heeft het vallen van een kanjerprijs in meer of mindere mate invloed op de psyche van de niet-deelnemer. In het meest gunstige geval treft het ‘lot’ een niet deelnemer die het allemaal koud laat, er zelf toch al warmpjes bij zit. In zeer ernstige, uitzichtloze situaties, waarbij de niet-deelnemer zelfs geen mogelijkheid had aan uw spel deel te nemen, kunnen de gevolgen niet te overzien zijn.

In dit verband is het boek onder de titel ‘Losers’ van auteur Machteld Bouma een aanrader om te lezen. En alhoewel de auteur (onwetend als ook zij is) zelf denkt dat ze een hilarisch boek heeft geschreven, kan ik u als ervaringsdeskundige laten weten dat het door haar geschetste drama in de toekomst wel eens een waarheid zou kunnen worden. In dat opzicht speelt u dus een Russische roulette.

Maatschappelijke ontwrichting
In ieder geval staat vast dat iedere Kanjer een maatschappelijke, sociale ontwrichting op straatniveau (als ook op buurtniveau) als bijverschijnsel kent. Dit wordt ook door de rechter als zodanig erkend. Deze ontwrichten is ook vaak de oorzaak van individuele gezondheidsklachten van betrokken bewoners.

Gezondheidsklachten die het gevolg zijn chronische stress (als gevolg van een daling in status), zo stelt Dr. M. Marmot in een wetenschappelijk schrift. Mensen zoeken namelijk altijd hun eigen woonomgeving uit. Deze woonomgeving sluit aan bij hun sociale status. Mensen voelen zich het beste thuis onder gelijkgezinden die, globaal gezien, tot dezelfde sociale klasse behoren. Uw spelsysteem zorgt ervoor dat plotsklaps grote delen van een straat tot een andere sociale klasse gaan behoren. Dit zorgt voor disbalans en verwijdering tussen bewoners. Een soms niet te overbruggen barrière. De sociale structuur in een straat is voorgoed verwoest en zal, in het gunstigste geval en slechts op heel lange termijn en met uiterste inspanning van alle betrokkenen, herstelt kunnen worden. In dit opzicht zijn er ook praktijkvoorbeelden bekend van straten die compleet uit elkaar vallen na het vallen van de kanjer. Ook een artikel in de Panorama (vorig jaar) liet ondubbelzinnig zien dat de effecten van uw systeem een desastreuze werking kunnen hebben op de psyche van niet-deelnemende individuen.

Zwijgen
Velen hebben zich afgevraagd waarom ik dan als enige zo luid en duidelijk hierover spreek. Als het zo erg is dan staan er toch meer mensen op? Niet dus. Mensen (verliezers) schamen zich. Bovendien vergt het vaak al teveel energie om persoonlijk uit het door u gecreëerde dal op te krabbelen dat er geen ‘ruimte’ overblijft zich uit te spreken. Niemand uit graag openlijk dat het winnen van een prijs door de buren hem/haar persoonlijk zwaar valt. Dat is ook niet de gemakkelijkste weg. Zwijgen is veiliger dan de hele buurt over jou heen te zien tuimelen omdat je vraagtekens stelt bij hetgeen jou is overkomen (omdat je niet deelnam…..logisch toch?) en wat tegelijkertijd anderen zoveel voorspoed heeft gebracht. Veel medeslachtoffers van uw loterij zijn bang om buiten hun gemeenschap gesloten te worden wanneer ze hun bezwaren zouden uiten. Bang om als jaloers en afgunstig bestempeld te worden. We willen allemaal tot de roedel mensen behoren, geaccepteerd worden, dan pas voelen we ons veilig. Wie niet aan maatschappelijk gestelde eisen voldoet wordt dan meestal ook gelijk veroordeeld, aan de schandpaal genageld en als outcast en ‘gestoord’ bestempeld.

Een tweede reden van het zwijgen schuilt hem in het feit dat de gebeurtenis soms als zo traumatisch wordt ervaren dat men de ervaring dan het liefste heel diep wegstopt. Struisvogelpolitiek. Wat je niet ziet en voelt, dat bestaat ook niet. Het is voor veel slachtoffers vaak de enige manier om normaal te kunnen functioneren. Net doen of het nooit gebeurd is. Het openreten van de wonden is, zeker het eerste jaar na het voorval, te pijnlijk.

Angst
In het voorgaande hebben we het nog uitsluitend gehad over de directe slachtoffers van uw loterijsysteem. De betrokkenen bij het vallen van de Kanjerprijs. Relatief gezien is deze groep erg klein. Het mag geen reden zijn, maar het kan een motief voor u zijn, ze daarom te verwaarlozen.

Toch bevinden zich onder alle gedupeerden ook miljoenen mensen die nog nooit de ervaring van het vallen van een Kanjerprijs hebben ‘mogen’ meemaken maar zich wel maandelijks het ‘slachtoffer’ voelen van uw loterij. Het zijn de mensen die, uit angst en tegen hun wil in, maandelijks hun bijdrage aan uw loterij betalen. Zich tegen schade verzekeren dus. Regelmatig komt het voor dat deze mensen van hun laatste geld de inleg bij elkaar sprokkelen.
Ooit ontving ik een brief waarin een vrouw vertelde dat ze niet in staat was 1x per jaar met haar kinderen een leuk uitstapje te doen, alleen vanwege het feit dat ze de jaarlijkse bijdrage aan de Postcodeloterij niet op durfde zeggen. Ook de wetenschap dat duizenden mensen, vanwege schuldhulpverlening, maandelijks (maar met name rond de kanjeruitreiking) in angst leven omdat zij gewoonweg niet deel KUNNEN en MOGEN nemen aan uw loterij is voor mij onaanvaardbaar. Mensen die afhankelijk zijn van de voedselbank. De onderkant van onze samenleving die in het nauw gedreven wordt. Het steunen van de goede doelen kan nooit deze misstand rechtvaardigen.

Verder leert onderzoek ons dat juist mensen die in een sociaal en financieel kansarme positie verkeren het meeste ‘angst’ ervaren over uw spelsysteem. Uzelf zegt in een interview ( 19-12-2007, www.managementscope.nl) hierover het volgende:
"De deelnemers vormen een dwarsdoorsnede van de bevolking, met een lichte oververtegenwoordiging van ouderen en groepen die in marketingjargon C1 en C2 heten, de lagere middenklasse.

Het blijkt dus wel dat u zelf ook wel weet dat u deze groep, met uw angstmarketing, op de zwakke punten aanspreekt waardoor deelname voor hen haast onvermijdelijk wordt.
Verder blijkt uit ditzelfde interview duidelijk dat de marketeer in u voorzag dat het gebruik van Postcodes een wel zeer dwingende stok over de Nederlanders heen zou halen:

Quote:
“Ik weet nog dat ik 's nachts wakker schrok en dacht: postcodes, dat is het! De grote kracht van postcodes is dat je niet alleen individuele prijzen hebt, maar ook straat- en wijkprijzen. Ik geloofde erin, maar niet iedereen om me heen was even enthousiast. Het grootste bezwaar was dat de winnaars niet meer anoniem zouden zijn. Toen kwam de eigenwijze marketeer in me boven. Ik dacht: dat is mooi, want dan hebben we iets dat een ander niet heeft. We kunnen een winnaar niet beschermen, dus moeten we daar ons voordeel van maken. Van meet af aan gooien we alle winnaars in de publiciteit, tenzij ze niet willen. Daar hebben we veel kritiek op gekregen, maar inmiddels doen andere partijen het ook."

Om nog maar niet te spreken over de niet-deelnemers in datzelfde postcodegebied die u hiermee dus ook uit hun beschermzone haalt, zelfs willens en wetens uit de anonimiteit haalt! Waar zijn hun rechten gebleven?

Eenzaam
Dat ik niet alleen sta in mijn gedachtegang getuige de vele adhesiebetuigingen die ik, persoonlijk dan wel via internet of via mijn advocate, heb mogen ontvangen. Het overgrote deel ervan komt, en dat zal u niet verbazen, van mensen die een aversie hebben tegen uw loterij en toch hun loten, uit angst, niet durven opzeggen. Al deze steun heeft mij dan ook erg gesterkt gedurende mijn gerechtelijke strijd.

Verantwoordelijkheid
Meneer Poelmann, ik wil u (en alle andere mede verantwoordelijken) via deze brief nogmaals bewust maken van de negatieve effecten van de Postcodeloterij en u hiervoor verantwoordelijk houden. U kunt uw ogen hiervoor nu niet meer sluiten. Simpelweg omdat u het nu weet en omdat het uw Postcodeloterij is die iedere Nederlander, als betrokkenen, meesleurt in uw loterij op postcodes. Uw loterij laat er nooit een misverstand over bestaan of je, al dan niet, een prijs wint of ‘verliest’. Daarom kan het leed van alle Nederlanders, ten gevolge van het door u in het leven geroepen loterijsysteem, u moreel gezien, worden toegerekend.

Tijdelijk heb ik die verantwoordelijkheid mede gedragen. Mijn motto was: Wie zwijgt stemt toe. Door mijn stem te laten horen heb ik u en de rest van Nederland laten weten dat ik niet toestem. Meer dan deze verantwoordelijkheid ligt er dan ook niet bij mij. Door het voeren van de rechtszaak ben ik hierin tot het uiterste gegaan.

Een tweede verantwoordelijkheid die ik neem is de weigering om deel te nemen aan uw loterij. In tegenstelling tot 3 jaar geleden mag u nu van mij aannemen dat ik een degelijke risico analyse heb gemaakt. Ik erken de gevaren die schuilen in de weigering om mij niet te verzekeren tegen deze schade terdege en ik ben er niet gelukkig mee. Ik realiseer me echter ook dat ik juist door aan uw loterij deel te nemen ik dit ‘foute’ systeem mede in stand houd. Tevens zou ik door mijn deelname ook mede schuldig zijn aan de beschadigingen van individuen en gemeenschappen. Dat is voor mij onacceptabel.

Het is nu tijd geworden voor mij om de verdere verantwoordelijkheid los te laten. Terug te geven aan degenen die werkelijk het verschil (hadden) kunnen maken. Die verantwoordelijken zijn: Uzelf als initiator en directeur plus de Nederlandse regering als vergunning verlener. Sinds ik deze rechtszaak heb gevoerd komt daar een derde partij bij: De Rechterlijke macht.

Verliezen
Ik had natuurlijk nog in cassatie kunnen gaan tegen het vonnis (in hoger beroep). Het zal u niet verbazen als ik u zeg dat de financiële middelen hiervoor ontbreken. In eerste instantie voelde ik hierover een soort machteloosheid. Voortschrijdend inzicht brengt mij echter op een heel ander spoor.

Stel; Ik had de rechtszaak door kunnen zetten en uiteindelijk won ik deze. U zou mij dat persoonlijk, jaar in jaar uit, hebben aangerekend. U zou niet hebben nagelaten mij de schuld van de (eventuele) achteruitgang van de Postcodeloterij nadrukkelijk in de schoenen te schuiven. Ik zou de schuldige zijn geweest die mensen hun ‘leuke’ spel zou hebben afgepakt, de oorzaak was van het benadelen van de ‘goede doelen’. Al zou ik de rechtszaak hebben gewonnen…………uiteindelijk zou ik mentaal verliezen.

Bovendien zou deze situatie het voor uzelf erg makkelijk hebben gemaakt. Weliswaar had u een systeemaanpassing moeten doen maar vanaf dat moment trof u geen blaam, maar mij. (En dat terwijl er nog niets ‘ernstigs’ gebeurd zou zijn).

Het niet kunnen doorgaan met deze rechtszaak vormt, gezien bovenstaand geschetst scenario, mijn persoonlijke bescherming. Daar kan ik vrede mee hebben.

Omkeren
Meneer Poelmann, op dit moment bent u de enige (tezamen met de minister van justitie) die uw loterijsysteem kan wijzigen. Met het oog op het nieuwe jaar en de vele kansen en mogelijkheden die daarin verscholen liggen, wil ik u dan ook het volgende verzoeken.

Probeert u zich eens te verplaatsen in de grote bevolkingsgroepen die maandelijks ieder dubbeltje om moeten draaien. Velen doen uit angst wel mee. Onder deze mensen zijn er ook velen die wel mee zouden willen doen aan uw loterij, maar dat gewoonweg financieel niet kunnen. Heb erbarmen met deze groep, breng hen niet nog verder in problemen door het loslaten van uw schadelijke loterij op deze mensen. De gevolgen zouden wel eens niet te overzien kunnen zijn.

Heb ook respect voor hen die niet willen (of mogen) deelnemen aan De Postcodeloterij. Heb ook eerbied voor deze keuzes waarvan ieder mens het recht heeft deze uit vrije wil (niet opgelegd door angst) te maken.

Keer de zaken om, wijzig het systeem, nu het nog niet te laat is.

Kracht en sterkte toegewenst!
Op 1 januari 2009 zal het weer zover zijn. De nieuwe kanjertruck is alweer in aantocht. Iedere Nederlander heeft uw reclame-uiting mogen bewonderen. Het was indrukwekkend om te zien hoe de bekende Nederlanders (de ambassadeurs), getransformeerd in duistere maffia figuren, bezit namen van onze beeldbuis. Vergezeld van de tekst op de radiocommercial: “Bellen we straks bij u aan?” zal velen weer de schrik op het lijf gejaagd hebben. Uw nieuwe marketingman heeft de uit te stralen boodschap goed begrepen.

Vanavond, wanneer deze brief af zal zijn, maakt u bekend in welke nieuwe wijk de volgende Kanjer gaat vallen. Ik wil de aanstaande Kanjerwijk en straat op voorhand veel sterkte wensen met het bijeenschrapen van de door u veroorzaakte puinhopen. En tegen ieder individu die zich als slachtoffer in deze straat/wijk bevindt zou ik mijn medeleven willen betuigen. Ik leef enorm met hen mee, omdat ik zo kan invoelen wat het betekent om (op de eerste dag van wat een geweldig nieuw jaar had moeten worden)‘met lege handen te moeten staan’ en je buurt in een niet te herkennen wanorde aantreft.

De Postcodeloterij is een systeem dat gebaseerd is op angst en daar haar succes aan ontleent. Een systeem dat is gebaseerd op deze angst kan en mag in mijn ogen geen stevig fundament hebben. Vroeg of laat worden mensen zich collectief bewust van de massale manipulatie of komen de negatieve effecten van uw loterij schokkend duidelijk aan het licht.

Vooralsnog ben ik dankbaar dat ik de kracht heb gehad om bij te dragen aan deze bewustwording en daarin bijgestaan mocht worden door een advocate die zich ook mede het lot van al deze slachtoffers heeft aangetrokken. De enige hoop die ik heb is dat het niet voor niets zal zijn geweest. Dat meer en ernstiger leed hierdoor is voorkomen. De toekomst zal dat moeten uitwijzen.

Ik wens u ook de kracht toe om de moed te vinden het systeem te veranderen. Want alhoewel ik, en vele Nederlanders met mij, enorm veel respect hebben voor al hetgeen u doet voor de Goede Doelen. De gehanteerde methode hiervoor is niet te rechtvaardigen, op geen enkele manier. Ik hoop dat u een manier kunt bedenken om een succesvolle loterij te hebben, daarmee de goede doelen te steunen en toch met respect en eerbied om weet te gaan met de gevoelens van uw medemensen en zo hun sociale levensstructuur in ere houdt. Het spreekwoord luidt niet voor niets: ”Beter ten halve gekeerd, dan ten hele gedwaald.”

Voor nu zit mijn taak erop. Ik kan een fase in mijn leven af gaan sluiten die ik werkelijk nooit zal vergeten. Ik wens u, en iedereen die u liefheeft, alle goeds voor een liefdevol en respectvol 2009.
Met vriendelijke groet,

Helene de Gier